KARANLIK

Derin ve sonsuz siyah, ışıkların herhangi bir yerden bir parıltı vermediği gölgelerin bile yok olduğu karanlık.

Düşünceler, ben ve kısık seste çalan bir şarkı duyduklarım sadece bunlar. Gördüklerim mi?

Hiçbir şey göremiyorum. Önümü, yanımı, arkamı hiçbir yeri göremiyorum. Eskiden buğuluydu şu an ise karanlıklarla dolu her yanım. Ya ben kararttım tüm ışıkları ya da tüm ışıklar kendiliğinden kayboldu.

Güneşi beklerken sokak lambasına muhtaç kaldım. Kendimi öldürdüğümü ve eski yaşantımı yaktığımı, yıktığımı söyledim. Yeni bir Talha inşa edip yeni defterler aldığımı söyledim. Kaçmak çok yorucu bu kararları uygulamakta çok yıpratıcı. Özellikle sokak lambasının iğrenç sarı ışığına muhtaçken bunları yapmak ve başarmak düşündüğümden daha da zor.

Sorunlar, başa çıkılması gereken her bir tepe üst üste bindiklerinde bir dağ ben ise küçücük bir adam… Karşıma aldıklarımın büyüklüğünde ezilmiş basit bir adamım. Dünyanın yükü omzumda değil ama karşımda. Ben karşımdayım bir kere, aşmam gereken ilk sorun kendimim. Eskiye takılı kalmak ruhumu kemirdi. Söz verdim kendime yeni bir hayat için bir söz verdim. Şu zamana kadar verdiğim çoğu sözü tuttum çünkü sadece kendimi hazır hissettiğimde söz verirdim. Kendimi hazır olduğuma inandırsam bile kendime verdiğim hiçbir sözü tutamadım. Korktum. Tüm korkularımı bir şekilde yendim. Yenemediğim tek korkum kendimim çünkü ne yapabileceğimi bilmiyorum. Ne zaman kendimi tamamlarım, yapbozumda ki parçalar ne zaman tamamlanır ve başka bir Talha olmaya başlarım bilmiyorum. Bunların hepsi kafamda dönen saçma sorular. Bu soruların cevapları sadece bende saklı. Bu soruları yanıtlaması için kimseye ihtiyaç duymuyorum, sadece kendime ihtiyaç duyuyorum. Kendimi çok kaybettim bu yüzden kendimden vazgeçtim.

Başka bir kimliğe bürünmek istiyorum benim ya da kimsenin bilmediği, kendimde göremediğim bazı şeylerin farkındayım ve deli gibi onları arıyorum. Ben bundan fazlasıyım diyorum, biliyorum fazlasıyım. Biliyorum ki bir gün bu karanlığa artık daha fazla katlanamayıp kendi ışığımı kendim yakacağım. “Ben Talha Sever ve Bütün Dağları Yok Ettim” diye bir yazı yazacağım.

Beni en azından bu umut ve kendimde göremediklerimi keşfetme arzusu ayakta tutuyor. Artık bir insana ya da mekana anlamlar yüklemeyeceğim sadece kendime anlam yükleyeceğim. Bu anlamların karşılığını her zaman ruhumda barındıracağım. Kalbimi tamir edip, yara bantlarını çöpe atacağım. Bunların hepsini yaptıktan sonra karanlık yola kafamı çevirerek bakacağım ve bu son olacak. Bir daha yıkılmayacağım ve yılmayacağım, Güldünüz mü? Merak etmeyin ben de güldüm.