BİR ŞEYE İHTİYACIN VAR MI?

Bu soru tam evden çıkarken babam tarafından bana yöneltilen bir soruydu. Son zamanlarda bu soruyu herkes bana soruyordu. Hep bir şeye ihtiyacım yok sağ olun diye geçiştiriyordum. Bugün niye bilmiyorum kafamda bazı ampüllerin yanmasına sebep oldu. Kulaklığımı taktım ve neye ihtiyacım olduğunu düşünmeye başladım. Soruyu kendime defalarca sordum. Talha senin gerçekten neye ihtiyacın var? Bu soruyu bir süre önce kendime sorsaydım cevabım kesinlikle kendimi sevmeye ihtiyacım var olurdu. Hiçbir zaman kendimi sevmiyordum. Bu durum olduğum kişiden nefret etme derecesine kadar gelmişti. Aynaya baktığımda gördüğüm görüntü hoşuma gitmiyordu. Kendimi çirkin hissediyordum. Fizikselliği bir kenara bırakacak olursak kendimin farkında olmadığım için kendimi hep kolay vazgeçilebilir biri olarak yorumlardım.

Bu da bana insanlara güvenme konusunda sorun yaratıyordu. Herkesin bir gün gideceğini ve benim yerime çok kolay başkasını seçebileceğini düşünüyordum. Kendimi gözden en kolay çıkarılacak elaman olarak görüyordum. Eleştrilerimin en ağırını ve haksızını her zaman kendime yaptım. Bunlar beni gerçek anlamda yıpratıyordu. Son zamanlarda yalnızlaştıkça bu düşüncemden uzaklaşmaya başladım. Kendimi sevmeye başladım ve kendime değer katacak alışkanlıklar edinmeye başladım. Bu yüzden aradığım cevap burada değildi. Aradığım cevap neydi biliyor musunuz? Kendimi affetmek. Bu süreçte sürekli insanlardan af diledim. Yaptığım hataların açtığı yaraları kapatmaya çalıştım. Bunları başaramadım ama en azından çabaladım. Hoş, onlar beni affetse bile ben kendimi asla affedemeyecektim. Kendimi son günlere nazaran daha kendine gelmiş hissediyorum. Eksik olan şeyleri tamamlamakta güçlük çekiyorum. Bu yüzden benim şuan en büyük ihtiyacım kendimi affetmek. Kendimi ne zaman affedebiilirim bilmiyorum ama teşhis doğru bundan eminim.

Hatalarımdan ders çıkarmak ya da beni hataya iten sebepler için mücadele vermek beni ne kadar tatmin eder bilmiyorum. Kendimle barıştığımda sanırım bazı şeyleri içimde halletmiş olacağım. Bir vicdan rahatlaması yaşamak istemiyorum öyle bir amacım yok sadece ‘tamam Talha, hata yaptın artık yeter ben seni affediyorum’ diyebilmeliyim. Kendime olan sinirim ve öfkem dindiğinde hayata yeniden doğmuş olacağım. Güzel günler gelir mi? Bilmiyorum ama bundan sonra tek amacım her günümü güzelleştirmek için kendimi affetmeye çalışmak.